hiç bir zaman bir hocayı çok seveceğimi tahmin etmezdim..ilkokuldaki hocalarımı hatırlamıyorum bile ama bu akşam çay içerken mustafa coşkun denen hocamın sınavda kopya verdiğim için zamanı dondurup, çak diye not defterini çıkartıp bana 0(yazıyla sıfır) verdiği o anı unutmamışım...bu akşam tekrar o anlar canlandı gözümde..lisedeyse hep yaşlı hocalar vardı...idealist bir hocamız bile yoktu...ama nursel hocayı matemetikte tek geçerim.her ne kadar son zamanlarda depresyonda olsa da fena değildi ama ne bileyim hiç bağlanamadım...galiba bende kısmi bir "ıssız kız"lık vakası var..çok bağlanmıyorum, çok sevemiyorum..ne bileyim korkuyorum kaybetmekten, kazanamayacağım yarışa girmekten ve de gereksiz bir insana yatırım etmekten...hocalar da benim gözümde öyle...sonuçta geçici bir insan...belki bir dönem, belki de bir dönem bile beraber olamıyor insan...ama mehmet hoca bana başka gibi geliyor, "ya da popüler dünya beni de içine çekti...masivaya daldım..geçici heveslere aldandım"psikolojisine girdim...ama mehmet hocasız bir okul düşünemiyorum...hatta bugün odasına onunla konuşmaya gittiğimde kapıyı açık fakat odayı boş gördüğümde içim burkuldu..ama vardır dedim her şey de bir hayır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder